De vakantie begint en ik crash. Na een euforische avond met vreugdedansjes dat ik het gehaald heb, volgt de genadeslag. Mijn lichaam is op, mijn geest zit overvol en mijn ziel loopt ergens in een woestijn te roepen. Als ik alleen al denk aan het werk, krijg ik buikpijn. Ik weet het even niet meer en zonder me af in het bos. Op een met mos begroeide boomstronk, omringd door grote sparren en dennen, laat ik alle tranen gaan. Totdat ik helemaal leeg ben. Ik raak het mos op de boomstronk aan en kijk omhoog naar de sparren en dennen. Hun aanwezigheid heeft een kalmerende uitwerking. Onder mijn voeten, dwars door de wandelschoenen heen, tintelt het. Opgevangen door de aarde en gesteund door de bomen voel ik een sterke behoefte om verbonden te zijn met de natuur.
De natuur. Alleen al het woord uitspreken of opschrijven laadt op. Nog eens. De natuur. Ja, weer een beetje energie erbij. De natuur. Kijk eens, inspiratie. Inzichten, verhalen, ideeën, beelden, van alles komt naar boven, nu er alle ruimte is om te verbinden met de natuur. Helemaal losgekoppeld van de cloud werkplek bewonder ik de wolken boven mijn hoofd. Met Whatsapp-meldingen uitgeschakeld leg ik contact met de vlinders, bijen en krekels in de bloemenweide aan de rand van het bos. Vrij van het lawaai en de onrust van andere mensen neem ik de stilte en de rust van de natuur in me op. Hier gaat het om. Dit is leven. Echt leven. Verbonden met de natuur.
Wat is dat eigenlijk, de natuur? Zijn het de gebieden waar alleen dieren wonen en mensen naartoe gaan om te ontspannen? Zo zou je het kunnen zien. En zo wordt er vaak over gedacht. Ik zeg het zelf ook: “Even de natuur in.” Maar eigenlijk is dit een vreemde benadering. Onnatuurlijk zelfs. Wanneer ik er volledig mee verbonden ben, ervaar ik natuur als alles wat op aarde mag zijn, zoals het oorspronkelijk is bedoeld. Alles wat hier levende en niet-levende vormen aanneemt in een enorme diversiteit. Alles wat dankzij Moeder Aarde kan bestaan. Alles met zijn eigen natuur in het grotere geheel. Stenen, eikenbomen, paddenstoelen, reeën, mensen, meren, bergen, allemaal vormen van natuur. De mens ook? Ja, ook al denkt hij van niet, hij is net zoveel uiting van natuur, als het hout, het zand en het water dat hij zich als grondstoffen toe-eigent.
Een stok, deels ontdaan van boomschors, ligt op het pad. Mag ik deze meenemen? Ik vraag dit altijd eerst even. Het kan zomaar zijn dat de stok voor iets anders bedoeld is. Het antwoord luidt ja. Voor het vakantiehuisje dat we een poosje geleden in ons leven mochten verwelkomen. Ik bedank het bos voor dit cadeau. Voor mij betekent verbondenheid met de natuur voelen dat ik er deel van uitmaak. Veel mensen voelen zich geen onderdeel van de natuur. Door de tijd heen zijn ze er vervreemd van geraakt. En daarmee ook van hun eigen natuur. Deze vervreemding heeft veel uit balans gebracht op aarde. Iemand die de natuur niet meer voelt, kan haar moeiteloos geweld aandoen. De natuur vecht niet terug. Wel laat ze in deze tijd heel duidelijk haar kracht zien en voelen.
Grassen, wilde bloemen en andere planten groeien en bloeien uitbundig. Teken, bijen, hommels, rouwvliegjes, naaktslakken, vliegen, muggen en andere insecten zijn aan het werk alsof hun leven ervan afhangt. Overal paddenstoelen, in de zomer! De zon lijkt sterker dan anders, net als de wind en het water. Als ik mijn hand een poosje op de grond houd, voel ik trillingen. De natuur is in beweging. Alle disbalans komt nu vol in het licht. Virussen. Bosbranden. Extreme hittegolven. Overstromingen. Aardbevingen. Tornado’s. En ik heb het gevoel dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Een noodzakelijke reset om de balans op aarde te herstellen.
Elke paddenstoel, elk virus, elke overstroming vertelt een verhaal. Kun en wil je naar het verhaal luisteren? Dat is de vraag. De natuur nodigt je op allerlei manieren uit om weer in verbondenheid met haar te leven. Niet vanuit strijd, controle of hebzucht, maar in harmonie, vertrouwen en liefde. Wie weet ervaar je dan ook wat de kracht van de natuur herbergt: het vermogen om zelf te genezen. Wat voor ziekten of rampen er ook gebeuren, alles heelt als het moment daar rijp voor is. En het moment is nu daar. Ook voor mij. Dit is het moment om te herstellen wat de laatste tijd uit balans is geraakt door het onnatuurlijke, digitale werk. Tijd om te ervaren waar mijn eigen kracht ligt: de verbondenheid met de natuur helpen herstellen en haar verhalen vertellen.
Een vlinder fladdert een poosje voor me uit. Dan landt ze op het bospaadje. Even blijft ze daar roerloos. In stilte maken we contact. Al vrij snel vervolgt ze weer haar weg naar een bloem die op haar wacht. Ik glimlach. Tijdens deze vakantie land ik weer met beide benen op mijn pad. In stilte. En dan? Ach, ergens wacht vast ook een prachtige bloem op mij.