Soms voel je dat er iets in de lucht hangt, waarvan je vrijwel zeker weet dat het je goede humeur flink op de proef stelt. Op kantoor bekruipt me vaag zo’n gevoel. Ik zet de computer aan. “Geen netwerkverbinding”, vertelt het scherm. Ik probeer het bij de tweede… en de derde… Dezelfde hardnekkige melding verschijnt in beeld. Nee hè, niet weer. Mijn stemming begint te kantelen, aangemoedigd door het klagen van collega’s om mij heen die ook niet kunnen inloggen. Uiteindelijk lukt het op de vierde computer. Heel even klaart de lucht weer. Totdat een donkere wolk de sessie telkens onderbreekt. Van werken komt zo amper wat terecht. Dit is niet hoe ik me de werkdag heb voorgesteld! Ik voel onvrede in mezelf opborrelen.
En dat in de Week van de Vrede die net begonnen is in Rolde. Een aantal dagen eerder bevond ik me nog vredig met 40 dorpsgenoten in een grote kring op de Grote Brink. We reikten elkaar de hand en stonden een paar minuten stil bij vrede. Naast ons wapperde aan elke wiek van de molen een regenboogvlag met witte letters VREDE. In die stilte keek ik de kring eens rond, al die verschillende mensen hand in hand, met op de achtergrond het geruststellende groen van het Boerbos. Op dat moment flitste het door me heen: nu is het goed, zoals het is. Had ik op dat moment misschien heel even verbinding met vrede?
De sessie wordt weer onderbroken. Ik staar naar het scherm en onderbreek de verbinding met mijn onvrede. Raar eigenlijk. Blijkbaar ervaar ik nu precies het tegenovergestelde als in de vredeskring. Het is nu helemaal niet goed, zoals het is. Waarom is het eigenlijk niet goed, zoals het is? Aan deze situatie kan ik niets veranderen, wel aan hoe ik die ervaar op dit moment. Laat ik de labiele netwerkverbinding eens accepteren, zoals die is. De onvrede ebt weer enigszins weg.
De dag erna heb ik niets te maken met schermen, netwerkverbindingen en inloggen. Heerlijk! Ik ben vrij. Bart is jarig. Er staat hem een verrassingsuitstapje te wachten. Verbaasd kijkt hij naar de plaats die ik invoer in de navigatie. “Exloërveen? Wat gaan we daar toch doen?” Onze plaats van bestemming is De Maanhoeve, een meditatiecentrum met een spirituele tuin. We gaan op ontdekkingstocht door het Hof van Karuna, zoals de tuin heet. Bij de ingang begroet een jonge berk ons. De boom staat hier om ons eraan te herinneren dat “je altijd kunt kiezen voor vrede.” Dat gaat hier helemaal vanzelf. Als er nog een restantje onvrede in ons vastzit, sijpelt dat nu zo de grond in.
Rondstruinend laten we de plekjes op ons inwerken die onze aandacht trekken. Deze tuin is niet zomaar aangelegd. Het Hof van Karuna is tot leven gekomen als een stukje natuur met zijn eigen unieke energie. Bomen, planten, struiken, bloemen, stenen, beeldjes, alles wat hier staat, nodigt je uit om kennis te maken met de harmonie van alles wat er is. Bescheiden bewegen de blaadjes van de bamboe om ons heen. Ik raak zachtjes een bamboeplant aan. Geen onvrede te bekennen, omdat hij net als de vlinderstruik ook graag bij de ingang had willen staan om meer op te vallen. Nee, hij staat hier achteraf te zijn, zoals hij is. Hij laat zien dat het goed is, zoals het is.
En daar midden in de Week van de Vrede is dat gevoel er weer, alleen nu veel krachtiger. Alles is goed, zoals het is. Deze dag, de grijze wolken, hier wandelen, Bart in zijn nieuwe poncho, ikzelf. Alles is goed, zoals het is. Dit gevoel verdiept zich van binnen, totdat ik me bewust word van een allesomvattende harmonie die in mezelf aanwezig is, waardoor ik me volledig verbonden voel met alles. Wat er nu ook gebeurt en wat iemand ook zegt of doet, het maakt niet uit. Wat een rust! Verwijst het woordje ‘vrede’ misschien naar dit bewustzijn? In deze tuin maak ik er vanzelf contact mee. De vraag is of het daarbuiten lukt als de wifiverbinding uitvalt, iemand je uitlokt met een provocerende opmerking of je ontevreden over jezelf bent.
Eigenlijk zijn dat precies de momenten waarop je bewust kunt kiezen voor vrede. Wat doe je als de ICT je in de steek laat, een ander lelijk tegen je doet of je kritiek hebt op jezelf? Reageer je je af en draag je op die manier bij aan meer onvrede? Of verbind je je met de allesomvattende harmonie van binnen en breng je hiermee vrede naar buiten? Een ontwapening van jezelf. Wat je van binnen ervaart, straal je ook uit naar buiten. Een wijs iemand gaf mij laatst mee: “Vrede brengen is iets anders dan ruzie oplossen.” In jezelf zijn allerlei gaven aanwezig om vrede te brengen. Niet iedereen gebruikt die gaven misschien. Maar ze zijn er wel. Je kunt je iets voorstellen, je inleven, iets accepteren, iets omarmen, je openstellen, je overgeven. Allemaal gaven om jezelf en de wereld om je heen te ontwapenen.
Een nieuwe dag op het werk. Na de eerste poging inloggen zie ik weer de melding “Geen netwerkverbinding”. Ook de tweede computer brengt me niet verder. Ik merk dat ik me toch begin te bewapenen. Ho! Ik heb alles in mij om deze omstandigheden op een vredige manier te ervaren. Kijk, acceptatie doet voorzichtig een stapje naar voren. En daar hebben we ook overgave. Ik zucht een keer diep en laat dat kleine stukje onvrede los. Yes! De verbinding met vrede doet het. En zowaar de netwerkverbinding op de derde computer ook. Wat als de sessie weer steeds onderbroken wordt? Misschien kan ik elke nieuwe onderbreking zien als een uitnodiging om mijn ogen wat rust te gunnen van het scherm. Ach, en als dat niet wil, dan pak ik gewoon dit liedje van John Lennon erbij.