Na een Reiki-behandeling ga ik vaak wandelen in het bos met onze hond Tugba. Bij elke stap laat ik los wat is blijven hangen van de behandeling en laad ik mezelf op met nieuwe energie. Tugba kan daar net als ik helemaal in opgaan. Soms blijven we midden op een bospad stilstaan en staren we een poosje dromerig voor ons uit. We luisteren, ruiken en voelen wat er allemaal is.
Vandaag brengt de wandeling ons naar een knus heideveldje waar de meest uiteenlopende bomen geworteld zijn. De ene boom staat stoer en ruig te wezen, met grotendeels kale takken. Een andere boom wuift subtiel met zijn sierlijke takken. Weer een andere boom trekt de aandacht met zo’n hoeveelheid frisgroene blaadjes dat je de takken bijna niet meer ziet.
Ergens in het midden van het veld springt een imposante eikenboom in het oog. Zo te zien leeft hij hier al eeuwen. Vanuit een stevige boomstam komt een netwerk van wortels tevoorschijn die voor een deel boven de grond uit steken. Zijn wijde, kronkelende takken wijzen alle kanten op. Ik ervaar hem als de Wegwijzer. Een boom die je de weg wijst.
De Wegwijzer maakt nog net zo veel indruk op me, als de eerste keer dat ik hem zag. De energie van de eikenboom inspireert om te schrijven. Als Tugba en ik over het heideveldje wandelen, staan we altijd even bij hem stil. Even luisteren. Niet met mijn hoofd, maar met mijn hele lichaam.
Ook vandaag luister ik. Wat geeft de Wegwijzer deze keer mee? Mijn hand rust op de stam. We wisselen energie uit. Levensenergie. ‘Wie geeft nu wie Reiki?’, vraag ik mij heel even af. En dan komen vanuit een diepe stilte de woordjes binnen. De woordjes die nu deze blog vormen.
Inmiddels zit Tugba tegen me aan. Met een wijze blik kijkt ze omhoog. Ik begrijp wat ze wil zeggen en hurk naast haar. Samen zitten we een poosje onder de boom, gedragen door een zacht kleedje van mos en geworteld in oude grond. Heel even voel ik het: we zijn één. De boom, de hond, de mens. Het is dezelfde levensenergie die ons bezielt en met elkaar verbindt.
Ik bedank de Wegwijzer. Hij wil liever geen foto van zichzelf bij deze blog. Ik beloof een foto van een andere eikenboom te gebruiken. Het mag dan een opvallende boom zijn, bescheiden is hij wel.