Wanneer komt er weer een nieuw verhaal? Meer mensen vragen ernaar. En ik vraag het me zelf onderhand ook af. Vooralsnog is het stil. Ik WIL iets naar buiten brengen, maar het lijkt alsof iets me weer naar binnen duwt. Er MOET een verhaal komen. Met willen en moeten samen blijft een verhaal mooi waar het is. Waar dat ook is. Wie weet… in de verhalenwereld. Het verhaal komt als het zover is. Ik hoef me alleen maar af te stemmen op het moment, waarop het hier landt en vorm mag krijgen.
Tja, het klinkt zo simpel. Iets laten voor wat het is en het moment aanvoelen waarop het zich aandient. Dat leren we meestal niet in de mensenwereld. We willen en moeten van alles daarbuiten, vooral van onszelf en als dat laatste niet het geval is, zijn er genoeg anderen die van alles willen en moeten. Eigenlijk levert dat een moeizame en ingewikkelde manier van leven op, die al snel kan doorslaan in dingen opleggen en de baas spelen. Het leven en de natuur aangeharkt en onder controle.
Dat aanharken gaat soms vrij letterlijk. Zo kan ik met verwondering kijken naar hoe mensen verwoed elk natuurlijk verloop in hun tuin proberen te weren. Ze willen en moeten een strakke tuin, waarin tegels, gras en borders strikt gescheiden van elkaar bestaan en voor “onkruid” geen plek is. Met een gekortwiekt gazon dat meer lijkt op vloerbedekking dan op een grasveld. Blaadjes op tuinpaden, terrassen en gazons gaan ze fanatiek te lijf met een bladblazer. Aan de rand van het bos. Met een bladblazer. Het mag wel, maar waarom? Waarom probeer je uit alle macht alles aan te harken?
Als ik deze lieve mensen zie zwoegen, glimlach ik hen in gedachten toe. Want ze zijn op dat moment even een spiegel die laat zien dat ik net zo goed van alles wil en moet. Neem nu een nieuwe website voor de praktijk. Iemand die al jaren voor behandelingen komt, had nog eens alles op deze website gelezen. “Het dekt de lading eigenlijk niet meer”, merkte ze op. Klopt helemaal. Het behandelen reikt veel verder dan de Reiki-methode. Eigenlijk moet er een nieuwe website komen. Ik wil een nieuwe website. Maar ja, op de momenten dat ik hem grijp met willen en moeten, gaat ‘ie ervandoor.
Hoe meer we in die energie gevangen zitten, hoe moeizamer alles gaat. Of je nu een passende broek probeert te vinden, een nieuwe website inricht of van plan bent je leven te veranderen. Van alles willen en moeten stokt het leven. Alsof het op slot gaat en tegen je zegt: “Bekijk jij het even.” Heel hard aan het slot rammelen en de boel forceren, maakt het alleen maar erger. Van dwang is het nog maar een kleine stap naar onderwerping. In de mensenwereld zie je hier helaas genoeg voorbeelden van. Het kan anders. Het moet anders. Nou ja, moeten… Laten we dat eens loslaten.
Niets moet. Helemaal niets. En laten we nu al die aandacht voor daarbuiten ook loslaten. Toe maar. Het is misschien een beetje eng, maar echt: er gebeurt ons niets. Onze aandacht gaat nu van buiten naar binnen. In jezelf. Hierbinnen is het misschien wat onrustig met de sporen van wat we allemaal willen en moeten. Wat gebeurt er als we dit er laten zijn zoals het is? We hoeven er niets mee. Het willen en moeten zal misschien nog even razen. We laten het gewoon lekker razen, zoals een brullende kleuter die zijn zin niet krijgt.
Uiteindelijk merken we dat het rustiger wordt, misschien zelfs stil. In die rust en stilte voelen we iets vertrouwds: onszelf. Het zelf dat aanwezig is en niets hoeft. Laten we kennismaken met onszelf en de energie die we zijn. Voel je het? De energie van het leven, een bewegende stroom, een stromende beweging die door je hele lichaam gaat? We brengen nu onze aandacht naar ons hart. Hier stroomt voortdurend liefde in en uit, of je er nu bij stilstaat of niet. Je hart klopt, en daarmee klopt alles. Wat gebeurt er als je nu weer van binnen naar buiten gaat?
Wat zou het mooi zijn als we het moeten konden loslaten. Wat voor wonderen zouden er gebeuren, wanneer we willen vanuit liefde? Wilskracht verbonden met ons hart. We zouden veel meer als vanzelf voor elkaar krijgen, gedragen en gesteund door het leven. Van buiten naar binnen en dan weer naar buiten. Kijk, nu ik niets meer moet en verbonden ben met mijn hart, landt dit verhaal. Al die tijd heeft hij gewacht. En de nieuwe website? Heel voorzichtig en langzaam laat hij zich af en toe zien. Ach, die komt er wel. Als het zover is. Als ik zover ben. We zien het wel.