Op het werk hoor ik deze vraag wel eens. “Alles onder controle?” Tja… Beetje bij beetje ontdek ik dat ik eigenlijk helemaal niets in het leven onder controle heb. Die les zit in elke ervaring.
Toen ik begon met Reiki, pluisde ik vlak voor een behandeling alle boeken hierover uit. Als iemand van tevoren had aangegeven waarvoor die kwam, zocht ik de handposities op die je gebruikt bij bepaalde klachten. Ik oefende gesprekken in mijn hoofd. Tijdens de behandeling ging er – afgezien van Reiki – van alles door me heen. “Heeft degene op de behandeltafel hier wel wat aan?”
Al na een paar behandelingen werd ik met mijn neus op de ervaringen gedrukt. Ik probeerde alles onder controle te hebben. Maar wat ik van tevoren ook bedacht of verwacht had, elke behandeling verliep anders. Inmiddels heb ik geleerd dat je Reiki niet in de hand kunt hebben. Je geeft de energie alleen door. Met je handen. Wat er gebeurt, wat voor effect een behandeling heeft, dat blijft een verrassing. Een uitnodiging om te ontdekken wat er op dat moment is.
Een nieuwe les hierin kreeg ik laatst tijdens een wandeling met Tugba door de Mepperdennen, een uitgestrekt bos bij Meppen. Geen paaltjes te bekennen. We liepen maar wat. Op bepaalde plekken had mijn mobiel geen bereik. Ik had nog nooit zoveel zijpaadjes in een bos gezien. Ik probeerde houvast te vinden met herkenningspunten. Daar linksaf bij die omgevallen boom. Daar rechtsaf bij dat bankje. Op een gegeven moment ontstond er toch lichte paniek. “Wat nou als we verdwalen?”
Hé, angst om te verdwalen. Waar kwam dat eigenlijk vandaan? Ik keek eens goed naar die angst, totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk bang was om de controle te verliezen. Controle waarover? Waar we uiteindelijk misschien wel of niet konden belanden? We waren toch gewoon hier. Wat kon ons op dit moment gebeuren? Daar ergens in de Mepperdennen met zijn 1001 zijpaadjes voelde ik ineens licht vertrouwen. En precies op dat moment hoorde ik een eindje verderop het geluid van voorbij rijdende auto’s. Aan onze linkerkant dook een bekend fietspad op. En daar in de verte zag ik de auto. Het bos had ons weer teruggeleid.
Je laten leiden in en door de natuur heb ik afgelopen zondag in volle kracht ervaren in Benneveld en Zweeloo. Tijdens een groepswandeling met de schaapskudde van Benneveld vertelden Bart en ik samen een verhaal over het oude Saksenland. Ook geen alledaagse bezigheid natuurlijk. Sterker nog, dit was voor ons de eerste keer. En ja hoor. Hoe reageerde ik in de aanloop naar deze nieuwe ervaring? Met de vertrouwde neiging om het verhaal uit mijn hoofd te leren. Want “wat als ik het onderweg ineens niet meer weet?”
Hoezo? Waar was mijn vertrouwen in dat prachtige verhaal gebleven? Het wilde dolgraag verteld worden. Het had ons daarvoor uitgekozen. En dan zou het nu ineens niet komen opdagen? Zo van: ik heb geen zin vandaag hoor. Nee. Het was verhaal was er gewoon. Na afloop vroegen een aantal mensen of ik het uit mijn hoofd had geleerd. “Het leek wel alsof je het al 100 keer hebt verteld.” Nee, niets uit het hoofd geleerd. Onderweg vond het verhaal via ons zijn weg naar buiten. Zoiets gaat vanzelf, als je je laat leiden in en door de natuur.
Ook in meditatie laat ik me leiden door wat er op dat moment is. Dat levert soms confronterende inzichten op. Zoals deze. “Wat heb je te verliezen, behalve je illusies?” Slik. Is alles onder controle willen hebben dan ook een illusie? Oh oh… en nu dan? Weer een inzicht. “Ervaar vertrouwen in jezelf en in het leven. Dan heb je de illusie van controle niet meer nodig.” Goddank! Een vangnet. Het heet vertrouwen ervaren. In plaats van alles onder controle te willen hebben in het leven, leer ik stap voor stap met het leven samen te werken. Precies zoals we hebben ervaren bij de schaapskudde van Benneveld. De herders en de 80 schapen werkten tijdens de wandeling met elkaar en ook met ons samen. Niet op basis van controle, maar op basis van vertrouwen.
Bij elke les verlies ik weer een brokje illusie. Een hardnekkige illusie bijvoorbeeld is dat ik bepaal wanneer er weer een nieuwe blog komt. Daar ga ik helemaal niet over. Zo’n blog komt aanwaaien wanneer die er klaar voor is om op deze website te verschijnen. Ik hoef er alleen maar op te vertrouwen dat die er komt en samen te werken met de woorden die er op dat moment zijn. Voor de rest krijgt de blog tijdens het typen vanzelf vorm. Ook hierover heb ik geen enkele controle. Gelukkig maar.
Met hartelijke dank aan herder Jansje Brands Wolters voor de mooie foto op de website van Schaapskudde Benneveld