Regelmatig vragen mensen of er na een Reiki-behandeling niet van alles bij mij achterblijft. Een behandeling kan intensief zijn, zowel voor de ontvanger als de gever. En inderdaad pik ik onderweg van alles op. Met mijn gevoeligheid kan ik heel makkelijk emoties van anderen overnemen.
Tijdens de Reiki-opleiding een paar jaar geleden vertelde ik dit aan de docent. En ik vroeg hem: “Hoe bescherm ik mezelf tegen wat er allemaal binnenkomt tijdens een behandeling?” Hij glimlachte wat. “Wat prachtig dat je zo veel voelt.” Op dat moment wist ik niet wat ik hiermee moest. “Wat is dat nou voor een antwoord?” dacht ik nog. “En wat is er prachtig aan om het verdriet van iemand anders te voelen?” Ik snapte er niets van.
Nu kijk ik hier met een glimlach op terug. De docent heeft toen precies datgene meegegeven wat ik nodig had. Ik was me amper bewust van de kracht van mijn gevoeligheid. Zo veel voelen is het leven op diepere lagen ervaren dan wat je op het eerste gezicht ziet of hoort. Open en onbevangen als een kind. Wat je ervaart, komt in alle hevigheid binnen. De schoonheid van een bloeiende bloesem. Het negatieve sfeertje in een huis. De zwaarte die op bepaalde dagen in de lucht hangt. De blijdschap van een vriendin. Het raakt je tot in elke vezel. De vraag is: mag je alles voelen?
Mijn vraag hoe je je beschermt tegen wat er allemaal binnenkomt was eigenlijk een behoefte aan bescherming tegen mijn gevoeligheid. Alsof er een firewall moest komen die korte metten kon maken met andermans emoties. Blijkbaar mocht ik van mezelf niet alles voelen. Zo wilde ik geen verdriet voelen, en al helemaal niet van iemand anders. Natuurlijk wil niemand dat voelen. Maar het is er wel. En op enig moment, bijvoorbeeld tijdens een Reiki-behandeling, dient het zich aan. Niet voor niets. Wat gebeurt er als zoiets niet gevoeld mag worden, als het weggedrukt wordt? Het wordt alleen maar sterker. Door het verdriet te mogen voelen, zonder er iets van te vinden, kan het zelf zijn weg naar buiten vinden en begint je levensenergie weer te stromen.
Na twee jaar behandelen met Reiki is mijn behoefte aan bescherming tegen wat ik allemaal voel aan het verdwijnen. Het gevoel opent zich en verwelkomt datgene wat er op dat moment is. Emoties, gevoelens, gedachten, beelden, aanwezigheid van overleden dierbaren. Niks firewall. Ik laat nu alles gewoon komen en ook weer zoveel mogelijk gaan.
Maar wat moet je er dan mee? Niets. We zijn zo gewend om altijd iets te moeten met wat we zien of horen. Voelen gaat om laten zijn wat er is. Een wijs iemand zei eens: “Je hoeft niets met alles wat je voelt. Je kunt het zien als extra informatie.” Die woorden helpen me enorm om niet alles vast te houden en over te nemen wat ik voel. Wat er binnenkomt, is gewoon extra informatie. En soms mag ik iets hiervan delen met iemand na een behandeling, als diegene dat nodig heeft. Ook dit gebeurt helemaal op gevoel.
En als ik toch iets vasthoud, onbewust? Ik ben me van heel veel dingen nog niet bewust. Er blijft er wel eens iets achter. Een zwaar gevoel op de maag. Een pijntje in een knie. Een sombere bui. Dat kan. Gelukkig krijg ik alle hulp om dat af te voeren. Zonder het te hoeven vragen. Het gaat vanzelf, als ik samen met onze hond Tugba het bos in ga. Alles wat niet van mij is, stroomt tijdens het lopen naar beneden, de grond in. En tussen al die bomen voel ik het ineens: kracht. De kracht van mijn gevoeligheid, die vanuit de diepere lagen van het leven een beetje herstel, helderheid en licht aan anderen doorgeeft. Prachtig om zo veel te voelen.