Je staat er vaak niet bij stil wat je op één dag allemaal doet. Je hebt een bepaalde routine voor alles wat je wilt doen en wat er moet gebeuren. En die routine bevat waarschijnlijk veel dingen die zo automatisch gaan dat ze geruisloos aan je voorbijgaan. Ook in je lichaam gaat alles vanzelf. Je hoeft niet na te denken over zoiets als lopen.
Totdat er iets gebeurt waardoor je noodgedwongen stilstaat bij alles wat tot nu toe vanzelf ging. Je breekt bijvoorbeeld een been. Ineens lijken al die alledaagse dingen groter en belangrijker dan je zelf denkt. Opstaan, douchen, koffie zetten en traplopen vragen nu je volle aandacht. Waar je anders met je hoofd zou zitten bij een vergadering op je werk, de hypotheek of de vakantie die je nog moet boeken, ben je nu bezig met één ding: hoe kom ik de trap op met mijn gebroken been?
Traplopen is niet iets wat je normaal gesproken heel erg bezighoudt. Het lijkt een kleine, onbeduidende gebeurtenis, vergeleken met die vergadering, de hypotheek en de vakantie. Je aandacht in het dagelijkse leven gaat meestal naar de dingen die je ervaart als groot en belangrijk. En toch, op het moment dat je het (tijdelijk) niet meer kunt, wordt traplopen enorm belangrijk. Op dat moment heb je een en al aandacht voor het uiteindelijk toch wel bijzondere samenspel tussen je lichaam, je been in het bijzonder, en de trap. Je bent helemaal in dat moment aanwezig. In het nu.
Mijn yogadocente, Annelies Haijtink, besteedde onlangs een les aan aandacht. “Aandacht is je verbinden met wat er op dat moment is.” Jezelf verbinden met wat er is, brengt je niet alleen helemaal in het hier en nu, maar brengt je ook volledig in je lichaam. Wanneer je meer in je lichaam bent, sta je stil bij de dingen die vanzelf gaan, zowel in je lichaam als met de alledaagse dingen, zonder meteen te oordelen of iets belangrijk genoeg is om je aandacht te krijgen. In het hier en nu is alles even onbeduidend en belangrijk. Of je je nu voorbereidt op een teamoverleg of je tanden poetst. Op dat moment is het evenveel aandacht waard.
Met onvoorwaardelijke aandacht voor alles wat al dan niet tijdelijk anders functioneert in je lichaam of geest, bevorder je het herstel. En misschien ben je met een gebroken been vooral bezig met het moment waarop het gips er weer af mag en al die alledaagse dingen zoals traplopen weer gewoon kunnen zonder erbij stil te staan. Dat moment komt wel. Later. Nu ben je onderweg. En onderweg zijn, de reis afleggen, is even belangrijk als de bestemming bereiken.